Tijdens mijn vakantie in Oostenrijk heb ik geen woord geschreven. Natuurlijk had ik mijn laptop meegenomen, dat geeft toch een veilig gevoel. Maar ik heb er precies niets mee gedaan. Voordat ik naar Oostenrijk ging, had ik namelijk een zogenaamde schrijfvakantie gepland met mijn schrijfvriendin. Een aantal dagen in een Natuurhuisje in Nederland waar we ons volledig hebben overgegeven aan het schrijfproces. Twee volle dagen hebben we niets anders gedaan dan schrijven, nadenken over schrijven en praten over schrijven.

Begin augustus had ik een afspraak met mijn schrijfcoach. In de weken ervoor had ik keihard gewerkt aan mijn eerste hoofdstuk. Wekenlang ploeteren over dezelfde 10-15 bladzijden. Als ik wekenlang over dit aantal bladzijden kon doen; hoelang zou ik dan wel niet bezig zijn met de rest van het boek? Dat was een zorg voor later. Ik had besloten naar hem te luisteren: stapje voor stapje. Het leek mij waardevoller om alleen het eerste hoofdstuk te herschrijven; dat leek een haalbaar doel. Ik wilde mezelf niet al te grote doelen opgeven, want daarnaast werkte ik ook nog.

Het was fijn om tussentijds het hoofdstuk even weg te leggen. Uiteindelijk liet ik het aan mijn vriend lezen, die er met grof geschut doorheen ging. Een rode pen door veel van mijn prachtige zinnen. Toen ik de eerste keer door zijn opmerkingen ging, was ik boos. Hij leek negatief, hij vond beschrijvingen niet goed genoeg, het moest beter, het was te vaag. Een dag later, toen ik alles nog eens teruglas, wist ik waarom ik boos was geweest: hij had de vinger op de zere plek gelegd. Het klopte. Precies waar ik over twijfelde, vond hij het niet goed genoeg. Het was natuurlijk niet het commentaar dat ik wilde horen, maar wel wat ik nodig had.

Opnieuw ging ik eraan sleutelen en schreef er honderden woorden bij. Ik beschreef personages en omgevingen: iets waar ik een hekel aan had, maar wat mijn vriend graag wilde lezen. Ik kon het later altijd nog schrappen, dacht ik opgelucht. Vol goede moed stuurde ik het naar mijn schrijfcoach op: opnieuw een persoon die de vinger op de zere plekken legde. Precies waar ik twijfelde of waar ik geen oplossing op een opmerking van mijn vriend had kunnen vinden, maakte hij nu een opmerking. Ik wist dat ik me met de juiste mensen omgaf, maar het voelde ook frustrerend.

Toch probeerde ik het vol goede moed weer op te pakken na zijn commentaar. Ik had mezelf twee maanden gegeven voor de volgende afspraak. Ik wilde geen enorme tijdsdruk voelen. Sinds ik mijn huiswerk naar mijn schrijfcoach had opgestuurd, was er alweer tijd verstreken en ik had besloten om rustig aan, misschien iedere maand één hoofdstuk te herschrijven. Door de schrijfvakantie kwam dit in een stroomversnelling, waarbij ik de volgende drie hoofdstukken had gedaan. Dit kwam ook doordat ik al aan hoofdstuk twee was begonnen, toen ik in afwachting was op feedback van mijn vriend. Het was fijn om verder te gaan en niet te blijven hangen bij het eerste hoofdstuk. Een aanrader!

De structuur van het boek moest anders en dat knaagde aan me: ik had het zelf ook al geconstateerd dat het op deze manier niet ging werken. Toen mijn schrijfcoach me erop wees en mijn vriend ook aangaf dat het voor hem zo niet werkte, ging ik overstag. Ik kon het later altijd nog terugdraaien. Met mijn zeven personages was het in het begin te veel: zeven personages introduceren, als lezer houd je de aandacht er niet bij. Ik had er zelf over nagedacht om alle hoofdstukken van een personage achter elkaar te plakken, dat maakte het herschrijven voor mij ook gemakkelijker. Maar het liefst wilde ik niet van mijn originele idee afwijken.

Uiteindelijk bedacht ik me dat in Game of Thrones ook alle personages hun eigen hoofdstukken hebben, maar die hebben ook niet maar één bladzijden, maar meerdere. Zo kan je inkomen in het verhaal in plaats van snelle wisselingen. Dus besloot ik hoofdstuk 1 t/m 4 samen te voegen waarbij ik nu in het eerste hoofdstuk drie personages introduceer en in hoofdstuk twee de volgende vier. Meteen voelt het een stuk rustiger en op dit punt in het boek kan het gemakkelijk. Hoe ik het later ga aanpakken, dat weet ik nog niet. Het gaat erom dat het synchroon blijft lopen dus dat blijft en wordt een hele uitdaging.