Na de meivakantie had ik een dip. Een schrijfdip. Ik wilde graag aan mijn signeersessie werken en verder met de marketing rondom De Buitenman, maar ik merkte dat ik daar geen zin in had. Verder zou ik druk bezig moeten zijn met mijn huiswerk voor mijn opleiding, maar ik voelde dat ik daarmee vastliep dus ging ik aan de slag met mijn allernieuwste boek.

Dat was natuurlijk onverstandig, dat wist ik ook wel en ik wilde er graag iets aan doen, maar het lukte gewoon niet. Het zorgde ervoor dat ik afleiding ging zoeken. Met Hemelvaart was ik vrij en besloot ik om verder te gaan met mijn huiswerk en marketing, maar nog steeds liep ik vast. Een optie was: mijn schrijfcoach mailen en de situatie aan hem voorleggen. Dat bleek uiteindelijk een goede optie, want daarna kon ik het vastloopproces op dat gebied loslaten. Dat probleem lag nu bij mijn schrijfcoach, niet meer bij mij.

Vastlopen is heel normaal in het schrijfproces, hoe frustrerend ook. Want ik merkte wel dat ik inspiratie had en wilde schrijven. Het is een kwestie van tobben en hopen dat je door die frustratie heengaat. Met Hemelvaart schreef ik uiteindelijk blogs, begon ik met het schrijven van een samenvatting, keek ik met een oog naar de marketing. Ja, ik werkte aan drie boeken tegelijk. Nogmaals: onhandig.

Ik wist niet goed hoe ik dit writing block moest doorbreken, want ik dacht wel dat ik het zo moest noemen. Tijdens de meivakantie had ik gelezen, inspiratie opgedaan door op vakantie te zijn. Daarna begon ik met het lezen van SchrijvenMagazine waardoor ik veel informatie binnenkreeg over hoe ik zou kunnen schrijven. Het tolde allemaal in mijn hoofd. Zoveel ideeën, tips, inspiratie. Waar moest ik het kwijt?

De tips begon ik uit te werken in blogs. Ik probeerde dingen op te schrijven, maar nog steeds voelde het niet alsof de informatie op de juiste plek terechtkwam. Het frustreerde me, want ik wilde door. Verder. Laatst las ik een quote dat tobben juist het belangrijkste onderdeel van het proces is. Dan creëer je dingen. En toen ik begin juni weer een schrijfdag met mijn schrijfvriendin had afgesproken, bleek zij ook last te hebben van een writing block.

Dat luchtte op! Ik was niet de enige! Die dag begon ik aan een klus waar ik al een tijd tegenop zag. Het uitwerken van mijn personages voor De Kettingreactie. Dat was veel werk en daardoor stelde ik het uit om daaraan te beginnen. Het concept stond aan het einde van de dag en dat was het begin van het einde van mijn schrijfblokkade.

Steeds meer viel informatie op zijn plek, waar ik al een tijd tegenaan aan het hikken was. En wanneer ik in schrijven magazine een artikel las, maakte ik aantekeningen en werkte ik het meteen uit. Het voelde alsof ik de draad weer had opgepakt en daardoor gestaag door kon gaan met alles wat er in mijn hoofd zat.