11 juni was het zover: mijn signeersessie! Spannend, heel erg spannend. Het is een moment waar je naartoe werkt in de hoop om de verkoop een boost te geven. De vorige keer dat ik een signeersessie gaf, bij De Verloofde van mijn Zusje, was ik wat teleurgesteld over de opkomst. Er waren zo’n vijftien mensen, terwijl ik er toch zo’n vijftig had uitgenodigd.

Dat was de reden waarom ik enorm had getwijfeld om wel of geen signeersessie te geven. Uiteindelijk had ik besloten om het niet te doen, maar mijn ondernemerscoach gaf aan dat het een goed idee was. Dat was de reden om het wel te organiseren, maar ook deze keer was de opkomst minimaal.

Dit had ik na tien minuten door en ik wilde mijn teleurstelling niet laten blijken aan de mensen die wél waren gekomen. Het was waardevol om met hen in alle rust te kunnen praten. Jasper Polane gaf een mooie voordracht, las twee keer iets voor uit mijn boek en daarna sprak ik uitgerbreid met hem. Iets wat ik allang niet meer had gedaan.

Hij gaf aan dat signeersessies heel lastig waren. De opkomst is enorm lastig inschatten. Ik had flyers uitgedeeld in Alphen, alle donateurs van de crowdfunding hadden er een ontvangen, op mijn werk had ik het opgehangen, op social media meerdere keren gedeeld en toch had het niet het gewenste resultaat.

Meteen zakt de moed je in de schoenen: had ik meer kunnen doen? Had ik meer móeten doen? Wat nu als ik meer flyers had uitgedeeld? Of had ik dat eerder moeten doen? Later? Het had in de krant gestaan dat ik een signeersessie zou geven. Mensen in mijn netwerk hadden het met anderen gedeeld. Wat was er mis gegaan? Dat is wat je direct denkt.

Maar je weet het niet. En ik kan het blijven analyseren, maar ik kan het niet terugdraaien. ‘S avonds vroeg ik me af: was het een mislukking geweest? En op de een of andere manier was mijn antwoord: nee. Dat was het niet. Ik had er van geleerd. Veel. Ik had fijn bijgekletst. En mijn band met Jasper stond nu op een betere voet. Iemand van wie ik veel kan leren. Iets wat ik misschien wel eerder had kunnen doen. En moeten doen.

Achteraf is alles altijd zo makkelijk in de context te plaatsen. Bovendien dacht ik continu: wat was mijn doel? Het liefst had ik natuurlijk al mijn boeken verkocht! En dat wil ik nog steeds, maar ik weet ook dat dat niet mijn initiële doel was. Ik wilde met De Buitenman een stap verder. Van internetuitgever naar meer naamsbekendheid. Een betere website, het professioneler aanpakken. En ik kon niet anders dan toegeven dat dat was gelukt. Ik had op zaterdagmiddag een signeersessie gehad in een stad, waar ik flyers uit had gedeeld. Wie weet dat het bij mijn volgende boek nét weer iets drukker is en mensen zich dan herinneren van: ohja shit, de vorige keer ben ik niet geweest, maar blijkbaar is deze schrijfster bekender dan ik dacht. Ik ga deze keer wel.

Telkens net een stapje dichterbij mijn doel.